|
Preek van zondag 16 april 2023
Preek van zondag 16 april 2023
Verkondiging: Van herkennen naar erkennen. Lieve gemeente van onze opgestane Heer, Jezus Christus: In onze Nederlandse taal vinden we veel gezegdes en uitdrukkingen die te maken hebben met personen en gebeurtenissen uit de Bijbel: er bestaat zelfs een top tien en ik zal er een paar noemen die daarin staan:
En de leerlingen van Jezus moeten toch ook met stomheid geslagen zijn toen ze Jezus in hun midden zagen verschijnen…daarover straks meer. Hoe bijzonder voor iedereen moeten al die verschijningen zijn geweest, denk je daar wel eens over na? Zet dat je aan het denken? Brengt het je van je stuk? Tot op de dag van vandaag zijn er heel wat mensen die de verhalen over Jezus mooi vinden, maar afhaken als het gaat om de wondertekenen die Hij deed en al helemaal bij het grootste wonder, de opstanding. Dat is jammer, want door zijn opstanding mogen wij ook opstaan. Opstaan uit de greep van het kwaad en een nieuw leven leiden. Terug naar de zaal op de avond van de opstandingsdag. Daar zitten ze, de leerlingen, bang voor vergeldingsacties van de Joodse en Romeinse machthebbers. Geen blijdschap over wat er is gebeurd, de opstanding van Jezus! Ondanks het getuigenis van Maria van Magdala, die uitzinnig van blijdschap vertelde over haar ontmoeting met Jezus! Maria’s twijfels veranderden in geloof toen Jezus haar bij haar naam noemde en ze ineens wíst wie Hij was! Ineens HERKENDE ze Jezus en ERKENDE Hem met de woorden: Rabboeni, Meester. Nee, het relaas van Maria had (hen) niet geholpen, het kwam gewoon niet bij hen binnen. Voeg daarbij de getuigenissen van anderen die Jezus die dag hadden ontmoet en er opgetogen over vertelden, het hielp niet, nog pakten ze het niet op. Ze wilden er niet aan. Maar… ineens is Jezus daar, terwijl ze angstvallig alle deuren op slot hadden gedaan. Hoe kan dit allemaal, wat gebeurt er? Hij gaat tussen hen in staan en groet met de woorden: Ik wens jullie vrede! Wat zullen ze gedacht hebben, zoals ze daar zaten, bang, verward, kleingelovig, vol wrok en spijt. Hoe moet dit ooit nog goedkomen tussen de Heer en hen? Maar Jezus verwijt hun alleen maar dat ze niet hebben geluisterd naar degenen die getuigden van zijn opstanding. (Marcus 16 vers 14). En dan laat hij ook nog eens zijn littekens zien om te bewijzen dat Hij het is! Weer klinkt het: Vrede voor jullie! Hoe onvoorstelbaar blij zijn ze als ze hem dan HERKENNEN en daardoor ERKENNEN als Jezus, hun Heer! En meteen vertrouwt Jezus hen een opdracht toe: Hij zendt hen uit zoals zijn Vader hem heeft uitgezonden om het evangelie in de wereld bekend te maken. Wanneer Jezus daarna over hen heen blaast geeft Hij hun de Heilige Geest, met de opdracht om zonden te vergeven EN als vooraankondiging van de uitstorting van de Heilige Geest met Pinksteren, 50 dagen later. Thomas heeft van dit alles niets meegekregen omdat hij er gewoonweg niet bij was. Als de leerlingen bij zijn terugkomst uitbundig vertellen dat zij de Heer hebben gezien kán hij niet meekomen in hun enthousiasme. Hij zegt met een ontgoochelende nuchterheid: Eerst zien en dan geloven. Eerst die littekens zien en dan voelen, en pas dán kan ik meegaan in jullie blijdschap. Want hoe kon hij, Thomas, het verhaal geloven dat Jezus uit de dood was opgestaan, hen had opgezocht, vrede had gewenst en dan ook nog eens de Heilige Geest van zonden vergeving had doorgegeven, een volmacht die alleen aan God zelf toekwam. Áls hij had kunnen aannemen dat Jezus uit de dood was opgestaan, hoe kon hij dan geloven dat aan hen, nota bene zijn collega discipelen, zulke grote dingen werden toevertrouwd? Alsof zij NIET tijdens Jezus’ lijden en dood, stuk voor stuk door de mand waren gevallen en Jezus’ gezelschap niet waardig bleken te zijn door lafheid en te vluchten. Als Jezus al was opgestaan en teruggekomen, zou Hij dan niet eerst met zijn leerlingen een stevig appeltje te schillen hebben gehad…? Daarom vroeg Thomas zich af of deze verschijning werkelijk de opgestane Heer was, want vreemd genoeg had Jezus zelfs geen TOESPELING gemaakt op hun beschamende aandeel in het hele verhaal. Als Jezus hen allen vrede wenste en hen de Geest van vergeving had gegeven, dan stonden ze - maar dat was immers ONGELOFELIJK - oog in oog met God zelf. En dat is wat Thomas dan ook belijdt wanneer Jezus een week later weer verschijnt en Thomas uitnodigt de littekens te zien en te voelen. Hieraan HERKENT hij hem en ERKENT hij hem met de woorden: MIJN Heer, MIJN God. Door deze uitspraak laat Thomas zien dat hij goed begrepen heeft wat de gevolgen van de verklaring voor hem persoonlijk zijn. Wat een prachtige belijdenis! Maar… hij moet ook wel iets leren uit deze gebeurtenis als Jezus hem er fijntjes op wijst dat hij alleen geloofde omdat hij Jezus heeft gezien en de littekens heeft gevoeld. Wat Jezus daarna zegt: ’Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven’, is een zegen voor alle volgende generaties die nu eenmaal moeten geloven ZONDER te zien en daar mogen wij, zoals we hier zitten, ook bij horen! De vraag is natuurlijk, hoe zien wij Thomas? Als iemand die op een wat twijfelachtige manier zijn aandeel levert in de groep discipelen? Die altijd wat moeizaam meekomt. Voor wie geloven lastig is en daar moeilijke vragen over stelt? Die twijfelt aan de geloofwaardigheid van de Bijbel…? Gevaarlijk om alleen maar op deze manier naar hem te kijken, terwijl we allemaal, zoals we hier aanwezig zijn, zo vaak op Thomas lijken. Vertrouwen WIJ altijd onvoorwaardelijk op Gods beloften? Kunnen WIJ met de hand op ons hart zeggen dat we nog nooit hebben getwijfeld aan het bestaan van God, Jezus en de Heilige Geest? Zelf betrap ik me er weleens op dat ik twijfel of een gebed voor bijvoorbeeld een ernstig zieke wel zin heeft. Medisch gezien een hopeloos geval en dan bidden om genezing? Bidden maar er stiekem NIET vanuit gaan dat God genezing kan geven? Te klein denken van Gods almacht? Geloven is lang niet altijd zeker weten, maar je wel uitstrekken naar Degene die het geloof zo waard is. Weet je wat ik nu zo wonderlijk vind, dat Jezus na zijn opstanding uit de dood TOCH littekens in zijn handen en zijn zij had. Hij kreeg een nieuw lichaam maar de littekens bleven. Als overblijfselen van zijn lijden en sterven. Onze Heer wil dat we elkaar vergeven en samen optrekken, als zoekers en twijfelaars, als geliefde kinderen. Verlangend kijkend naar zijn uitgestoken handen, jawel met littekens. Thomas kreeg te horen van zijn collega-leerlingen: Nou, je hebt wat gemist, Jezus was hier, net zoals wij wat gaan missen als we ons niet overgeven aan Hem, Hij dwingt ons niet, maar nodigt ons uit. Waarna we dan samen mogen belijden: Ik geloof in Mijn Heer en Mijn God. Amen. | ||
| terug | ||
